Emilian Kamiński. Reżyser marzeń

Piękny, szlachetny człowiek. Znakomity aktor. Dobrze, że pamięć o Emilianie Kamińskim nie zaginie. Ta książka jest tego dowodem.
Jedno z moich najważniejszych doświadczeń teatralnych to Na szkle malowane. Widziane wieki temu w Teatrze Powszechnym w Warszawie...
A potem Wiera Gran w Teatrze Kamienica.
Chciałoby się, żeby choć niektórzy byli nieśmiertelni...

Piękny, szlachetny człowiek. Znakomity aktor. Dobrze, że pamięć o Emilianie Kamińskim nie zaginie. Ta książka jest tego dowodem.
Jedno z moich najważniejszych doświadczeń teatralnych to Na szkle malowane. Widziane wieki temu w Teatrze Powszechnym w Warszawie...
A potem Wiera Gran w Teatrze Kamienica.
Chciałoby się, żeby choć niektórzy byli nieśmiertelni...

Ewa Dałkowska: “Emilian należy do ludzi, których Pan Bóg stwarza w jednym egzemplarzu” i po przeczytaniu tej książki, czytelnik nie ma wątpliwości, że tak właśnie było.

Pawlik przeprowadziła z Kamińskim wywiad, kiedy ten był już bardzo chory. Wydanie go w formie książki to cenna pamiątka dla bliskich aktora, ale nie stawia się tu pomnika, to bardzo prawdziwa historia i dużą przyjemność miałam z jej poznania.

O czym mówił Kamiński? O dzieciństwie, młodości, filmie, ale przede wszystkim o Teatrze Kamienica. Swoją drogą, wiele z tych wspomnień brzmi zdumiewająco, wiele wypada dość nierealnie ale też rozmówca miał dar opowiadania. Oczywiście, w takim wywiadzie nie może zabraknąć pytań o kobiety, głównie o tą jedną z którą spędzili 25 lat.

“Kobiety generalnie są lepsze od mężczyzn. Często powtarzam kolegom, żeby zajęli zaszczytne drugie miejsce i nie zawracali dupy.”

Mimo, że przyznaje się do błędów, do tego że nikt nie jest idealny, to i tak maluje się nam przed oczami obraz dobrego, prawego człowieka. Rozmówcy, którego nie wolno mylić z mówcą. Gwiazdy, która nie jest celebrytą. Prawdziwego altruisty, pomagającego bo tak czuje, a nie aby znaleźć się na pierwszych stronach gazet.

Wiele między nami przepaści, ale też wiele wspólnych wartości dostrzegłam. Kamiński nie krył swoich poglądów; że świat zgłupiał, że kręci się w imię słupków wyników, zysku itp., że rządzi ludźmi moda - wszyscy chcą być tacy sami, a media zabierają wolność. Tyle mądrych słów w tym wywiadzie pada, z wieloma trudno się nie zgodzić.

Książkę wydano po śmierci aktora, wzbogacając ją licznymi wspomnieniami członków rodziny, przyjaciół, kolegów. Wśród nich żona Justyna Sieńczyłło i syn Kajetan Kamiński, siostra Dorota Kamińska, Krystyna Janda, Katarzyna Cichopek, Piotr Fronczewski, Wiktor Zborowski. Pięknie opowiadają, a jak wiadomo, zacne towarzystwo to gwarancja wielu anegdot.

Na przykład Magdalena Zawadzka wspomina, że Kamiński “był prekursorem zdrowego żywienia w teatrze”. Szczerze mówiąc, nie miałam pojęcia o tej twarzy aktora. Bardzo aktywny, całe życie ćwiczył, nie palił, nie pił - na studiach na imprezy przychodził z butelką… mleka, stając się tematem drwin ze strony kolegów.

Łomnicki mawiał; “Emilian, pamiętaj, nie ciesz się sukcesem. Nie wolno ci się emocjonować samym sobą.” Tak żył. Tak go zapamiętano. Z kart książki wyłania się
obraz człowieka skromnego, zachowawczego, nie szarżującego emocjami. Kochał drzewa, nie przeszedł obojętnie wobec potrzebujących zwierząt, a przede wszystkim nie szczędził czasu i serca ludziom. Dostrzegał, co innym było trudno zauważyć, rozmawiał, dzielił się. Nie oszczędzał się, był tytanem pracy.

To bardzo ładnie wydana książka, czytelnik ma świadomość, że jej powstanie było ważne dla wielu osób. Poza treścią; gruba obwoluta, dobry papier i liczne zdjęcia. Przyznam, że uśmiechałam się oglądając je, bo to kawał historii polskiego kina i teatru, mnóstwo postaci, które trudno zapomnieć. Część dochodu ze sprzedaży Justyna Sieńczyłło przeznaczyła na wsparcie osób w kryzysie bezdomności. Piękny gest.

Ewa Dałkowska: “Emilian należy do ludzi, których Pan Bóg stwarza w jednym egzemplarzu” i po przeczytaniu tej książki, czytelnik nie ma wątpliwości, że tak właśnie było.

Pawlik przeprowadziła z Kamińskim wywiad, kiedy ten był już bardzo chory. Wydanie go w formie książki to cenna pamiątka dla bliskich aktora, ale nie stawia się tu pomnika, to bardzo prawdziwa historia i...

Nie jestem fanką auto/biografii postaci wszelako scenicznych, ale są osoby, które przyciągają mnie swoim jestestwem. Jako, że bardziej interesuje mnie człowieczeństwo, a nie dokonania, oczywistym jest, że najmocniej z opowieści Emiliana Kamińskiego powinny do mnie przemawiać osobiste wynurzenia, a nie zawodowe ale... te drugie zadziwiająco napisane są w tak lekkim i pozytywnym tonie, że całość tworzy świetną książkę!
Poza tym, u aktora i dyrektora teatru Kamienica, mimo jego wielkiej miłości do sceny, nie ma nadgorliwości w tym temacie. Pamiętam autobiografię Mai Komorowskiej, tam było całkowicie odwrotnie. Poznajemy ją tylko jako aktorkę. Jej role, próby, spektakle, kostiumy, osoby z nią powiązane np. jej studentów, natomiast niewiele dowiemy się o niej jako człowieku. Książka przeznaczona wyłącznie dla miłośników twórczości Pani Mai.
Natomiast u Emiliana Kamińskiego jest chęć podzielenia się sobą.
Z przyjemnością przeszłam przez niebanalne i wcale nie beztroskie dzieciństwo Pana Emiliana. Trzeba przyznać, że już jako dziecko był zachłanny na życie, momentami aż za bardzo, gdyż żądza przygody miewała różne skutki.
Szkola teatralna, kierownictwo profesorów, wybór teatru i plany dalszych przedsięwzięć, zwłaszcza trudy powstawania teatru Kamienica, również przeczytane z wielkim zaciekawieniem.

Pomiędzy wywiadem, któremu przewodzi Patrycja Pawlik, w piękny sposób o Emilianie wypowiadają się bliskie mu osoby m.in. siostra, Dorota Kamińska.
Natomiast jakim był mężem i ojcem, znakomicie przekazują żona Justyna oraz syn Kajetan.

Zawsze sumienny, niemiłosiernie pracowity, z uporem dążący do celu, a przy tym bardzo skromny człowiek.
Jak napisała o nim Krystyna Janda, z którą przyjaźnił się od poczatku studiów: "Miał jasny wizerunek, był niezwykle optymistyczną postacią niosąca ze sobą wiarę w siłę i radość życia. Pamiętam go zawsze uśmiechniętego i serdecznego".

Nie był obojętny wobec zwierząt, chorych oraz bezdomnych, dla których organizował spotkania w swoim teatrze. Wielu pomagał, wielu uratował. Tak wyjątkowe, ogromnie dobre serce to niestety rzadkość.
Człowiek dla którego autorytety wśród ludzi we współczesnym świecie były niczym dinozaury - przeminęły. A jedynym autorytetem, który tkwił w nim od zawsze były stare drzewa. Nie każdy jest w stanie to zrozumieć, ja rozumiem. To jeden z wielu przykładów, który pokazuje, że patrzył duszą, widział i czuł więcej.
Piękna książka o wewnętrznym pięknie Emiliana Kamińskiego.
Nie trzeba być entuzjastą jego twórczości, ale warto głębiej spojrzeć na jego nieprzeciętną osobowość. POLECAM.

Nie jestem fanką auto/biografii postaci wszelako scenicznych, ale są osoby, które przyciągają mnie swoim jestestwem. Jako, że bardziej interesuje mnie człowieczeństwo, a nie dokonania, oczywistym jest, że najmocniej z opowieści Emiliana Kamińskiego powinny do mnie przemawiać osobiste wynurzenia, a nie zawodowe ale... te drugie zadziwiająco napisane są w tak lekkim i...

Odnoszę wrażenie, że takich człowiek jak Emilian Kamiński już nie ma... Wybitny aktor, wielki człowiek, wizjonerski umysł, a przede wszystkim skromny. Może aż za bardzo? Ogromny niedosyt mam po tej lekturze - tych opowieści, anegdot, wspomnień.

Odnoszę wrażenie, że takich człowiek jak Emilian Kamiński już nie ma... Wybitny aktor, wielki człowiek, wizjonerski umysł, a przede wszystkim skromny. Może aż za bardzo? Ogromny niedosyt mam po tej lekturze - tych opowieści, anegdot, wspomnień.

Polecam wszystkim miłośnikom p. Emiliana.

Polecam wszystkim miłośnikom p. Emiliana.

Wspaniała biografia o niezwykłym Aktorze i Wspaniałym Człowieku.
To zapis ostatniej rozmowy z Panem Emilianem,z autorką książki. Przeplatana wspomnieniami najbliższych ,współpracowników.
To opowieść o dobrym człowieku, który nie bał się marzyć, kochał życie, rodzinę. Nie był obojętny na los słanszych.
Talent przeplatał z człowieczeństwem.
Ksiązka do śmiechu i do łez.
Bardzo polecam .

Wspaniała biografia o niezwykłym Aktorze i Wspaniałym Człowieku.
To zapis ostatniej rozmowy z Panem Emilianem,z autorką książki. Przeplatana wspomnieniami najbliższych ,współpracowników.
To opowieść o dobrym człowieku, który nie bał się marzyć, kochał życie, rodzinę. Nie był obojętny na los słanszych.
Talent przeplatał z człowieczeństwem.
Ksiązka do śmiechu i do łez....

Piękny człowiek i piękna książka. Wielki żal, że pana Emiliana już nie ma wśród nas.

Piękny człowiek i piękna książka. Wielki żal, że pana Emiliana już nie ma wśród nas.

Jaki jest Wasz ulubiony aktor?

Ostatnia rozmowa z Emilianem Kamińskim – aktorem, reżyserem, dyrektorem teatru, ale przede wszystkim człowiekiem wrażliwym na świat, konsekwentnie realizującym swoje marzenia. Szczerze opowiedział w niej o dzieciństwie, rodzinie, mistrzach, teatrze. Jedynym tematem, którego nie poruszył, była jego choroba. Kamiński miał na koncie ponad setkę ról teatralnych, filmowych i dubbingowych. Z miłości do teatru i Warszawy w 2009 roku w zrujnowanych piwnicznych pomieszczeniach stworzył Teatr Kamienica. Scenę, która w niedługim czasie stała się ważnym punktem na kulturalnej mapie stolicy, traktował jako dom i filozofię życia.

Emilian Kamiński był wybitnym aktorem, reżyserem oraz człowiekiem. Osoba, która dążyła do spełnienia największego marzenia jakim było założenie teatru. Aktor wszechstronnie uzdolniony, który swoim kunsztem zaskarbił sobie serca nie tylko widzów, ale innych aktorów. Książka wywarła na mnie ogromne wrażenie i pierwszy raz od dawna, tak cudownie płynęło mi się w czyjejś biografii. Zasługa cudownego tekstu jak i ilustracji, które przybliżają nam postać Aktora.

Postać Emiliana poznajemy na dwóch płaszczyznach. Pierwsza to wywiad, w którym odpowiada na pytania. Dzieli się z nami anegdotkami, historiami i swoją miłością do sztuki. Czytając jego słowa, czułam bijący żar pasji. Druga część to opowieści jego rodziny, przyjaciół i towarzyszy z aktorskiego szlaku. Dowiadujemy się jak był postrzegany przez innych, m.in. Krystynę Jandę, Wiktora Zborowskiego czy Piotra Fronczewskiego. Największe wrażenie wywarła opowieść żony i syna. Historia, przy której możemy się wzruszyć jak i roześmiać. Warta przeczytania.

Jaki jest Wasz ulubiony aktor?

Ostatnia rozmowa z Emilianem Kamińskim – aktorem, reżyserem, dyrektorem teatru, ale przede wszystkim człowiekiem wrażliwym na świat, konsekwentnie realizującym swoje marzenia. Szczerze opowiedział w niej o dzieciństwie, rodzinie, mistrzach, teatrze. Jedynym tematem, którego nie poruszył, była jego choroba. Kamiński miał na koncie ponad setkę...

Jestem Pani Patrycji niezwykle wdzięczna że dała sie pani namówić na przelanie to na papier. Ta książka wciągnęła mnie od pierwszych stron szybko sie ją czyta, już na wstępie się popłakałam. Czytanie o tak wspaniałym człowieku to aż przyjemność. Książka jest zrobiona na wysokim poziomie, znajdują sie w niej wywiady z aktorami czy rodziną aktora oraz zdjęcia z życia pana Emiliana. Muszę przyznać,że nie była to dla mnie najłatwiejsza do przebrnięcia książka bo na każdym wywiadzie z gościem (aktorem,rodziną) płakałam, nie płakałam z śmiechu tylko ze smutku. Chwyciło mnie za serce to jak inni postrzegali naszego reżysera marzeń. Tak jak to Pani Magdalena Zawada powiedziała „Powiem więcej, świadomie nie dopuszczam do myśli, że jego już nie ma. Wciąż w to nie wierze i wręcz postanowiłam myśleć sobie, że on nadal żyje. Z takim przekonaniem jest mi łatwiej, chcę po prostu czuć, że tu jest”. Muszę się przyznać, że zaimponował mi Pan, może i Pana już tu nie ma ale dla nas zawsze będzie Pan w naszych sercach. Nie pozostaje mi nic innego niż danie 10/10⭐️

Jestem Pani Patrycji niezwykle wdzięczna że dała sie pani namówić na przelanie to na papier. Ta książka wciągnęła mnie od pierwszych stron szybko sie ją czyta, już na wstępie się popłakałam. Czytanie o tak wspaniałym człowieku to aż przyjemność. Książka jest zrobiona na wysokim poziomie, znajdują sie w niej wywiady z aktorami czy rodziną aktora oraz zdjęcia z życia pana...

Emilian Kamiński wybitny aktor, reżyser, założyciel i dyrektor Teatru Kamienica. Można powiedzieć, że książka jest podzielona na dwie części. Jedna to ostatni wywiad aktora z autorką, a druga to wspomnienia różnych osób związanych z Panem Emilianem. Wśród tych osób jest jego siostra, syn oraz Piotr Fronczewski czy Krystyna Janda. Dzięki wywiadowi i tym wspomnieniom możemy dowiedzieć jakim człowiekiem był Pan Emilian.

"Widząc człowiecze szczenię, całkowicie bezbronne, postanowiły mnie ogrzać i ocalić, skazując tym samym siebie na głód. To jest przejaw duszy na wyższym poziomie."

Akurat nie udało mi się go widzieć na deskach teatru, ale dobrze go wspominam z produkcji "Szaleństwa panny Ewy" oraz z "M jak miłość". W życiu musiał walczyć o swoje, a w szczególności o teatr, który postanowił stworzyć. Nie było to łatwe, ale udało się, choć przepłacił to zdrowiem. Dzięki książce możemy się też dowiedzieć jaki była dla innych, że zawsze pomoc innym stawiał na pierwszym miejscu.

"Wobec tego, co nam pisane, pozostajemy bezradni, taki jest porządek na ziemi. Jeżeli jednak byliśmy z kimś blisko, to żyjemy w przekonaniu, że nie w pełni nas opuścił."

Książkę czyta się bardzo dobrze, nieraz zakręciła mi się łezka w oku. Do tego mamy piękne zdjęcia oraz odręczne zapiski Pana Emiliana. Jest ona też bardzo ładnie wydana, w twardej oprawie i z grubymi kartkami.

Emilian Kamiński wybitny aktor, reżyser, założyciel i dyrektor Teatru Kamienica. Można powiedzieć, że książka jest podzielona na dwie części. Jedna to ostatni wywiad aktora z autorką, a druga to wspomnienia różnych osób związanych z Panem Emilianem. Wśród tych osób jest jego siostra, syn oraz Piotr Fronczewski czy Krystyna Janda. Dzięki wywiadowi i tym wspomnieniom możemy...